De golflengte van de goden

 

 

Leonard G Horowitz verkondigt in zijn boek 'Love, the Real Da Vinci Code', dat de Vitruviusman zich in een perfecte cirkel van frequenties bevindt. Net als elektromagnetische golven vervoeren bepaalde geluidsgolven volgens hem subatomaire deeltjes die corresponderen met deeltjes die het menselijk DNA uitzendt en ontvangt. De frequenties zouden in prehistorische tijden een paranormale rol hebben gespeeld. Tussen haakjes: De grens tussen elektromagnetisme en geluid blijkt hier flinterdun.

 

Hij is ervan overtuigd dat één van de Solfeggio frequenties (528 HZ) de individuele ziel in contact kan brengen met het universeel bewustzijn dat bestaat uit medeleven en harmonie. In feite ligt zowat alles wat hij zegt in de lijn van wat op deze site aan bod komt over medeleven als superieure eigenschap en over het universele bewustzijn als subatomaire, spirituele wereld waar de ziel in thuishoort.

 

Misschien draait het dus allemaal om ultralage elektromagnetische frequenties (de Schumann resonanties) en niet zozeer om geluidsfrequenties (Solfeggio frequenties)? Maar dat is hier eigenlijk niet zo belangrijk.

 

Belangrijk is, dat wat Horowitz beweert, in de lijn ligt van datgene wat -pseudo-geleerden al eerder hebben aangetoond: De mens had in vroegere tijden een gave die ultralage trillingen aanvoelde. Daar waar die geleerden menen dat wij de gave zijn kwijtgeraakt, gaat Horowitz ervan uit dat ze nog sluimert in elk van ons.

 

Dat sommige mensen oprecht voeling hebben met het paranormale, kan dus kloppen, omdat het best mogelijk is dat het vermogen om via ultralage frequenties te communiceren, zich in uitzonderlijke gevallen nog laat gelden.

 

De mens hoort de ultralage frequenties normaal gezien niet. Voor bewoners van een andere planeet kunnen ze echter een communicatiekanaal zijn. De bewuste frequenties overstijgen nu eenmaal het aardse. Ze komen overal in het universum voor, omdat planeten ze van nature uitzenden.

 

 

Datum rubriek: april 2009

 

Volgende