Over leugens en schoenen

 

 

Het is onwaarschijnlijk dat velen vandaag nog geloven dat de ruimtewedloop alles met prestige te maken had. Merkwaardig is dat men nu zegt dat met de eerste man op de maan de wedloop werd beëindigd, terwijl uit zowat alle verklaringen vooraf was gebleken dat de maanbasis het doel was. Het was de absoluut noodzakelijke stap voor ALLE verdere ontwikkelingen die men op het oog had.

 

Nog één van de vele voorbeelden die de oorspronkelijke vastberadenheid en planmatigheid van de Amerikanen bewijst: Juni 1969: Prototypes van de NERVA motoren draaien op volle toeren. Gejuich op alle banken. Het doel van de onvoorstelbaar krachtige nucleaire raketmotoren wordt niet onder stoelen of banken gestoken: 'Eerst de maan, en binnen vijftien jaar staan we op Mars.' September 1969: Een werkgroep rond president Nixon bevestigt de plannen voor een reis naar Mars. Twijfel is nergens te bespeuren. Aangezien de maanbasis maar een kwestie van enkele jaren was, lag de weg naar Mars open. Alles was tot in de puntjes geregeld.

 

Tot plots de Amerikanen deden alsof hun neus bloedde en lieten uitschijnen dat ze de plannen voor een maanbasis en de reis naar Mars nooit serieus hadden genomen. 'Het ging ons enkel om het prestige. Nu we de race hebben gewonnen, kunnen we ons geld beter voor iets anders gebruiken.' Velen zijn bereid alsnog hun schoen op te eten als dat geen leugen was.

***

De Sovjets gingen nog een tijdje door met hun ruimteplannen, 't is te zeggen: eerst een maanbasis, dan een bemande reis naar Mars. Tot in 1974 hun roebel viel. Iedereen mag er natuurlijk het zijne van denken, maar iemand moet hen hebben overtuigd met doorslaggevende argumenten. Grote bezieler van de Sovjets, Vasili Mishin, die in 1966 na de dood van zijn mentor Korolev de leiding van de ruimtemissies had overgenomen, begreep er niets van: 'We waren er zo dichtbij.' De reden voor de Sovjets: 'We hebben de race niet gewonnen. We kunnen ons geld nu beter voor andere zaken gebruiken.' We zullen het maar bij die ene schoen laten.

 

Verrassend dat de Europeanen of landen als China en India - om over de Russen te zwijgen - het roer van de Amerikanen niet hebben overgenomen. Als ze het hadden gewild, dan hadden ze al geruime tijd de technische mogelijkheden gehad om een bemande vlucht naar de maan te sturen. Hun aanzien zou er torenhoog door gestegen zijn. Amerikanen naar de kroon steken, is nu eenmaal iets waar elke wereldleider van droomt. En toch hebben ze er al die tijd geen prioriteit aan gegeven. Ook hier mag iedereen er gerust het zijne van denken, maar de echte machthebbers zullen nooit toestaan dat een andere grootmacht een bemande vlucht naar de maan stuurt.

 

Blijkbaar heeft zelfs professor Michio Kaku, de sympathieke sciencefiction fanaat, die in normale omstandigheden nochtans de meest onwaarschijnlijke theorieën verkondigt, zo zijn twijfels over een maanbasis. Gezien op History Channel (maart 2012): Professor Kaku vindt dat onze machines niet kunnen werken op de maan 'aangezien motoren nu eenmaal zuurstof nodig hebben'. Het klopt dat sommige machines zuurstof nodig hebben, maar het is ver gekomen als de media, mensen als professor Kaku zo'n onzin kunnen laten uitkramen.

 

Als de mens echter zijn toekomst wil verzekeren dan moet hij terug naar de maan of hij moet een konijn uit zijn hoge hoed toveren.

 

 

Update: maart 2012