Lavatunnels

 

 

Lang vóór de eerste maanlanding waren wetenschappers ervan overtuigd dat er op de maan talrijke ondergrondse gangen en grotten moesten zijn. Lava stroomde vele honderden miljoenen jaren geleden in grote stromen over het maanoppervlak. De buitenste rand van de stroom stolde, waarna het binnenste wegvloeide. Zo moeten er reusachtige gangenstelsels zijn ontstaan die tot een kilometer breed kunnen zijn en vele kilometers lang. Verder moet stuwende lava hier en daar het maanoppervlak omhoog hebben geduwd zonder dat het daarbij tot een uitbarsting kwam. Ook hier zal het buitenste een harde korst hebben gevormd, waarna het binnenste leegstroomde. Een scenario waarbij zich reusachtige koepels hebben gevormd. Het zijn volgens koppige dwarsliggers - waaronder beroemde wetenschappers - kant en klare maanbasissen, die tegen een stootje kunnen, aangezien ze al een paar miljard jaar oud moeten zijn.

 

Ook op aarde zouden lavatunnels en grotten veelvuldig voorkomen als er niet zoveel - relatief kort na hun ontstaan - waren ingestort. Ze konden (kunnen) niet op tegen overstromingen, orkanen, aardverschuivingen ... noch tegen de zwaartekracht en de tektonische activiteit. Het lijkt nu alsof die overdekte ruimten er nooit zijn geweest. Op de maan hebben ze echter weinig redenen gehad om in te storten.

 

Waarom we - met het oog op de uitbouw van een maanbasis - zo weinig over die lavaruimten hebben gehoord, blijft verbazen. Sommigen zeggen dat ze niet geschikt zijn, omdat energievoorziening er niet mogelijk is. Doordat de dag-nacht cyclus op de maan veertien dagen duurt, zou er tijdens de donkere perioden een tekort aan energie zijn op plaatsen waar de ruimten voorkomen. Aan de polen is er dan wel zo goed als continu zonneschijn en dus zonne-energie, maar daar zouden dan weer geen tunnels, koepels of grotten te vinden zijn. (Iets wat in twijfel wordt getrokken.)

 

Alle redenen zijn blijkbaar goed genoeg als excuus, vooral omdat het zogenaamde energieprobleem echt wel een kwakkel is, er werden namelijk meerdere goede oplossingen voor bedacht.

 

NASA weet dat er wellicht ontelbare koepels en tunnels zijn op de maan, maar ze hebben er naar eigen zeggen niet één gevonden. Hoewel daar direct moet aan toegevoegd dat wie de waarheid verbergt, ook de wegen die ernaartoe leiden moet controleren. Velen beweren dat de waarheid over het Apolloproject onmogelijk verborgen kon blijven omdat er teveel mensen bij betrokken waren. Wij menen echter dat de echte machthebbers de waarheid wel degelijk kunnen achterhouden en dit zolang ze zelf wensen. Ze hebben alle macht om klokkenluiders te ridiculiseren. Overigens staan er zware straffen op het uitbrengen van als top secret geklasseerde dossiers. Daarbij hebben ze tal van mensen, middelen en organisaties ter beschikking die de waarheid kunnen verdoezelen ...

 

NASA had de maan tot in detail in beeld gebracht. [Wij geloven dat ze maar al te goed wist waar sommige van die lavatunnels waren gelokaliseerd.]

 

Velen vragen zich overigens af waarom men tot vandaag niet meer moeite heeft gedaan om lavagrotten op te sporen. Met één maanrover (naar analogie met de marsrovers) had men op het maanoppervlak naar overdekte ruimten kunnen zoeken. Sonar apparatuur is daarvoor zelfs niet nodig. Het temperatuurverschil aan de oppervlakte boven een overdekte ruimte spreekt immers boekdelen, dat is tenminste wat Jut Wyne (Northern Arizona University) daarover zegt.

 

 

De Spirit marsrover was spijtig genoeg geen maanrover (Bron: Wikipedia).

 

 

Hoewel de maan maar weinig vulkanen telt, werd ze net als de aarde gevormd door vulkanische activiteit. Op de foto: een lavatunnel op aarde. Hij lijkt uitgehouwen maar dat is hij niet. Op de maan zijn dergelijke tunnels ongetwijfeld honderden meters breed en kilometers lang wegens geen atmosferische toestanden en veel minder zwaartekracht.

 

 

Eén van de door NASA vrijgegeven Apollofoto's. Hierop is een 'rille' te zien, meestal gevormd door lavastromen. Het resultaat lijkt op een uitgedroogde rivierbedding. Sommige rilles werden gevormd door het instorten - vaak honderden miljoenen jaren geleden - van lavatunnels. Af en toe komen er echter tussen de ingestorte delen ook overdekte gedeelten voor, iets wat op foto's duidelijk te zien is, doordat de 'rivierbedding' wordt onderbroken (op deze foto weliswaar niet te zien). De niet ingestorte delen van een lavatunnel zijn volgens heel wat wetenschappers ideale maanbasissen.

 

Rilles, lavatunnels en koepels komen vooral voor in de 'mares', de zogenaamde zeeën, die eveneens werden gevormd door vulkaanuitbarstingen. Nu zijn de meeste Apollo's in zo'n mare geland. De landingslocatie van Apollo 11 (de Zee der Stilte of de Mare Tranquillitatis) bood dan ook heel wat voordelen. Ze was trouwens niet voor niets zorgvuldig uitgekiend. Een relatief vlak terrein waardoor men goed kon landen, opstijgen en manoeuvreren, met daarbij misschien nog enkele schuilplaatsen die makkelijk toegankelijk zijn. Best mogelijk dat elke bezoeker van de maan -ook een buitenaardse- in eerste instantie eenzelfde locatie verkiest.