Pioniers en veiligheid
Waarom
het stopzetten van het Apolloproject niets te maken had met veiligheid.
Te beginnen met de Russische Luna 2 in 1959, zijn heel wat
ruimtecapsules Apollo 11 voorafgegaan.
Een aantal liet men bewust te pletter slaan, onder meer om de stevigheid van de maanbodem
te testen en de straling te meten. Andere, waaronder de Luna 9 in 1965 en vijf Amerikaanse
Surveyors maakten een zachte landing op de maan.
In de jaren die Apollo 11 voorafgingen, vertrokken er ongeveer 65 missies
naar de maan.
Al bij al mag men gerust concluderen dat de technische mogelijkheden nog niet zo
slecht kunnen zijn geweest.
Rekening houdend met de aard en de omstandigheden van de hele onderneming - een nieuw en
reusachtig project dat onder tijdsdruk stond - kan men niet anders dan
besluiten dat het aantal dodelijke ongevallen miniem was.
Blijkbaar had men de gevaren van een bemande maanlanding veel beter
ingeschat dan sommigen beweren.
Zo had men tegen de grootste bedreigingen,
namelijk de elektrisch geladen deeltjes
en de radioactieve straling die de astronauten op hun reis te verwerken kregen,
afdoende bescherming.
Lichamelijk bleken de astronauten dan ook
stuk voor stuk in de beste conditie
te verkeren na hun trip. Negen van de twaalf mannen die een voet op de maan zetten,
leven trouwens nog (we schrijven 2009).
Ze zijn nu circa 80 jaar. Enkel Alan Shepard (75 jaar), James Irwin (61 jaar) en Pete Conrad
(verongelukte op 69 jarige leeftijd bij een motorongeval) zijn overleden.
Spijtig genoeg vielen er slachtoffers.
Zo kwamen er drie astronauten om tijdens een voorbereidende vlucht.
Verder waren er ook problemen omdat Apollo 13 als gevolg
van een technische storing niet kon landen op de maan. Die keerde echter
behouden terug met heel wat wetenschappelijke gegevens.
Milieuvervuiling, verkeer,
conflicten… ze brengen allemaal het leven in gevaar van zoveel mensen. Zo eiste
de oorlog in Irak afgrijselijk veel mensenlevens. En toch heeft men zich
daardoor nooit laten stoppen.
Een zachte landing maken op de maan en er
nadien terug van opstijgen, was ongetwijfeld een hele prestatie.
Met Apollo 11 heeft men snel moeten beslissen. NASA heeft risico's genomen
omdat ze absoluut de Sovjets vóór moest zijn. Maar dat had niet zozeer
met prestige te maken.
Bovendien, met de eerste mannen op de maan was de
prestigestrijd toch gestreden? Waarom nog bemande missies sturen
als de astronauten dan toch zo’n gevaar liepen?
Er is iets mis met de redenering dat de astronauten een onverantwoord
risico hebben gelopen op de maan. En met de redenering dat het om een prestigestrijd ging.
Voor de duidelijkheid: Wij onderschatten de risico's niet. Om een voorbeeld te geven: De maan heeft geen atmosfeer en ze heeft zwaartekracht. Dus maanlanders zouden zeker te pletter slaan
zonder de nodige stabilisatie- en remsystemen. Het maanoppervlak is ook niet erg geschikt om te landen. Communicatie via radio en video gebeurt echter aan de snelheid van het licht.
Het duurt pakweg 1.3 seconde vooraleer de signalen de aarde bereiken. Probleemoplossing kan dus snel gaan. Kortom, wij kunnen niet geloven dat men na meerdere decennia geen antwoord heeft gevonden op
de problemen die zich in de jaren 1960 stelden (problemen die de lancering van de ene Apollo-missie na de andere niet hebben gestopt).
Update 25 augustus 2012: Vandaag overleed Neil Armstrong op 82 jarige leeftijd.
Voor de jeugd is hij zo goed als onbekend gebleven.
Maar hoe is het mogelijk dat een man die voor miljoenen babyboomers een
mijlpaal uit hun jeugd is geweest, met een schrijnend gebrek
aan media aandacht is overleden? Overigens werd zijn as in zee gestrooid. Hoewel, misschien heeft hij dit alles zelf zo gewild.
Vond hij van zichzelf dat hij de eer niet verdiende omdat hij de mensheid zovele jaren
een ontstellend geheim heeft verzwegen?
Edgar Mitchell (85) overleed in 2016 en Eugene Cernan (82) in 2017. (Merk op dat we de rubrieken van onze site niet altijd even consequent updaten.)