Het konijn in de hoed

 

 

Waarom blijven voorstanders van een maanbasis beweren dat die er al moest geweest zijn? Terwijl ze volgens hun tegenstanders niet eens de technische mogelijkheden kennen en in de verste verte niet weten of het sop van een maanbasis de kool wel waard is. Ze zouden tevens geen benul hebben van de problemen die een lavagrot of -koepel met zich meebrengen.

 

Dat is mogelijk, maar waarom behoren er dan zoveel gespecialiseerde wetenschappers tot de groep voorstanders? Nu heeft doordeweeks gezond verstand ook zo zijn voordelen. Als een maanbasis verspild geld is of technisch niet te verwezenlijken, waarom blijven de Amerikanen -en niet alleen de Amerikanen- dan vasthouden aan de plannen ervoor? Plannen die overigens tot in het kleinste detail zijn uitgewerkt en die al tientallen jaren oud zijn. Waarom heeft men het luchtkasteel dan niet definitief opgedoekt? Zou het kunnen dat zichzelf respecterende wetenschappers weten dat er iets grondig fout moet zijn als men die plannen nu definitief schrapt? NASA kán dan ook niet anders dan vasthouden aan een maanbasis. Enkel door de plannen systematisch uit te stellen, kunnen ze iedereen aan het lijntje houden ... tot er nieuwe perspectieven opduiken.

 

Uit het wetenschappelijke magazine 'The New Scientist' van 29 april 2009: 'Uit meerdere hoeken wordt de druk groter om de plannen voor een maanbasis te schrappen en te focussen op Mars'. Het lijkt er dus op dat men in de toekomst de maan wil overslaan.

Mars is, afhankelijk van de plaats waar de planeet zich bevindt op zijn baan om de zon, circa 58 tot 400 miljoen kilometer van de aarde verwijderd (zoals hoger vermeld, bedraagt de afstand tot de maan 384.000 km). By the way: Heeft men daar dan wel het geld voor?

 

Met kostelijke studies zal men aantonen dat een marslanding de eerste stap naar een marsbasis moet worden, waardoor een maanbasis overbodig wordt. Goed gezien van NASA. Zo snoert de organisatie de criticasters -die maar blijven klagen over het uitblijven van een maanbasis- voor de komende twintig jaar de mond. Dat we op basis van concrete plannen uit 1969 al luxe onderkomens moesten hebben gehad, zowel op de maan als op Mars, daar gaat ze gemakshalve aan voorbij.

 

Het screenen van het marsoppervlak gaat voorlopig nog wel even door, want men weet natuurlijk nooit. Maar het moet er goed uitzien, want de signalen van de media worden alsmaar positiever. Blijkbaar zit er dan toch een konijn in de hoed. En misschien verlost dat konijn NASA wel van de nachtmerrie die de droom over een maanbasis ondertussen is geworden. Misschien, want heel wat wetenschappers zullen het moeilijk hebben om te begrijpen waarom men de maan links laat liggen. Goed mogelijk dat NASA nog een extra konijn uit haar hoed moet toveren. Hoewel velen -waaronder wijzelf- er van uitgaan dat een maanbasis op termijn tóch moet kunnen, omdat NASA tijd genoeg heeft gekregen om alle buitenaardse sporen op de maan te wissen. Ooit moet het er nu eenmaal van komen. (Vraag is: Wanneer?) Maar laat ons dat nu maar buiten beschouwing laten, want zelfs als de maanbasis er bij wijze van spreken, morgen zou komen, dan zal het een klein, onbenullig en overgecontroleerd exemplaar zijn. Een soort basis die er 30 jaar geleden (in pakweg in 1980) had moeten staan.

 

[Tot vandaag volgt de ene officiële (onbemande) maanmissie de andere op. Opgelet: klik op het pijltje 'vorige pagina' in je browser om terug te keren naar deze site als je het overzicht hebt gevolgd. NASA verbergt zo te zien niets voor ons, zelfs niet dat ze in 2009 een 2000 kg zware raket heeft laten inslaan op de maan. Sommigen zijn er echter van overtuigd dat die raket maar het topje van de ijsberg was en dat men ons -cru gezegd- kan wijsmaken wat men wil. Boze tongen, waaronder die van ons, beweren dat er zelfs geheime maanlandingen hebben plaatsgevonden. Tussen haakjes: Alle missies, ook deze van China en Japan, werden en worden hoe dan ook door de echte machthebbers gecontroleerd.]

 

Edgar Mitchell merkt op dat NASA bazen niet meer behoren tot de echte machthebbers. Doch deze laatste zullen ongetwijfeld binnen NASA hun pionnen hebben. Een topfunctionaris moet alleszins op zijn tellen passen ... of hij kan zijn biezen pakken.

 

Dat overkwam Michael Douglas Griffin -volgens zijn curriculum niet de eerste de beste- begin dit jaar (2009). Wellicht was hij iets te vaak zijn boekje te buiten gegaan. Citaten: 'De op één na grootste blunder uit onze geschiedenis was het stopzetten van het Apolloproject, de grootste was het niet heropstarten ervan.' 'We moesten al minstens twintig jaar een operationele maanbasis hebben gehad.' Het zijn straffen uitspraken van een wijs man. Uitspraken die aantonen dat huidige NASA bazen niet noodzakelijk op de hoogte zijn van de geheimen van de echte machthebbers.  

Update oktober 2015: het valt ons nu pas op dat zowat alle controversiële uitspraken die Griffin ooit deed over het feit dat we 20 jaar geleden al een maanbasis hadden moeten hebben, zijn verdwenen van het internet, zelfs van Wikipedia.  

Griffin was een radicale voorstander van een maanbasis. Zoveel is duidelijk. En die basis zou veel minder hebben gekost volgens hem dan wat Mitt Romney (en anderen) de wereld instuurden.

 

Michaël douglas Griffin deed een stap opzij onder druk. Om dat te zien hoef je geen ziener te zijn.

 

Griffin is volgens ons geen lid van de echte machthebbers. Over Romney hebben we zo onze twijfels.

 

Update maart 2016: Mitt Romney, heeft zoveel machtige vrienden dat het een boek zou beslaan om ze op te sommen. Hij is verwant met zes vorige presidenten van de USA. En hij is een mormoon. Dit laatste is bijzaak op het eerste zicht, maar niet voor ons. Romney lijkt ons een goed mens. Hij stelde zich -volgens ons onder druk van zijn machtige vrienden- kandidaat voor de presidentsverkiezingen van 2012. Hij speelde het echter 'low profile'. Alsof hij niet wilde verkozen worden. De eerste zwarte president was een feit, een mijlpaal in de geschiedenis en een grote stap richting globalisering. Nu, 2016, zou hij Trump verslaan … piece of cake als je het ons vraagt … maar het lijkt erop dat hij nu liever een vrouw als president ziet. Toch mag men Trump niet afschrijven. Volgens ons gaat de globalisering immers de laatste jaren toch wel iets te snel voor velen. Een eventuele verkiezing van Trump zal echter slechts een kleine hapering betekenen. Overigens zeggen de woorden van Trump niet zoveel. Een president heeft minder macht dan sommigen denken. En als Trump president wordt dan zal hij dat snel merken, ook al is zijn overtuiging nog zo groot, hij kan niet op tegen de echte leiders van deze planeet. Of hoe zegt men het ook alweer? 'De honden blaffen, maar de karavaan zal verder trekken.' Met andere woorden: de globalisering zal doorgaan, omdat onze echte leiders dat zo willen ...

 

Mogelijk hebben we het fout wat Romney als echte machthebber betreft. Maar wat zeker is: hij zou een NASA baas die voorstander is van een maanbasis stante pede ontslaan als hij de macht had. Dit heeft hij meermaals gezegd. In volgend artikel gaat het weliswaar over het koloniseren van de maan, maar feit is dat Mitt Romney de macht heeft om een maanbasis op de Griekse kalender te zetten.

 

De echte macht handelt achter de schermen. Ze beïnvloedt diegenen die regeren. Sommigen vergelijken Romney met Nelson Rockefeller en zeggen dat hij de geschiedenis zal ingaan in een trieste voetnoot. Maar als dat wordt bewaarheid, dan is dat enkel omdat de echte machthebbers dit zo willen. Romney zal zichzelf wegcijferen. Hij weet ongetwijfeld maar al te goed dat de geschiedenisboeken het vaak fout hebben.

 

Eén van de vele artikels die u meer inzicht kunnen geven over wat een bemande maanlanding vandaag werkelijk zou kosten. Kort samengevat: Amerika kan terug naar de maan met een bemande vlucht en dit voor een fractie van de prijs die Romney (en anderen) ons voorspiegelen.

 

Griffin legt de eed af bij vice-president Cheney op 28 juni 2005. Ondertussen is hij de laan uitgestuurd (foto: Wikipedia).