Apolloproject - maanlanding

Waarom geldgebrek niet de reden was.

Monsterlijke geldschieters

Dat het Apolloproject veel geld heeft gekost, daarover valt niet te redetwisten. Doch diegenen die geloven dat het om een onverantwoorde verspilling ging, hebben ongelijk. Misschien zijn sommigen echter alsnog bereid hun mening te herzien.

Het hele project heeft 'indertijd' tussen de twintig en de vijfentwintig miljard dollar gekost. Vandaag ramen de autoriteiten de kostprijs op pakweg 125 miljard dollar. Het wordt echter langzaam maar zeker duidelijk dat zowat alle ramingen in verband met bemande ruimtevluchten in het verleden met de natte vinger zijn gebeurd. Ze verschillen zelfs zodanig veel dat het de spuigaten uitloopt. Ook nu nog vliegen de cijfers ons om de oren. Cijfers die volgens de ene specialist te hoog (tot het tienvoud) en volgens de andere te laag zijn.

De hoogste raming voor een Apolloproject heeft het vandaag over 150 miljard dollar. Dat is precies het bedrag dat de oorlogen in Irak en Afghanistan jaarlijks hebben gekost (en nog steeds kosten). Om nog maar te zwijgen van de kredietcrisis. Die kostte de Amerikaanse overheid tot nu toe duizenden miljarden dollars. Een crisis die het gevolg is van een onwaarschijnlijke onverschilligheid waarmee men in het verleden met schulden en investeringen is omgesprongen. En toch was er voor een voortzetting van het Apolloproject geen interesse meer? (Hier mogen gerust nog enkele vraagtekens bij.)

Overheden, banken en privé-investeerders hebben wereldwijd gedurende tientallen jaren op een schaamteloze wijze massa's geld over de balk gegooid, maar voor de verdere verkenning van de maan was er geen geld.

Het jaarbudget van NASA is volgens sommigen astronomisch hoog. In 2008 bedroeg het zeventien miljard dollar of zowat 0,50 procent van het Amerikaanse nationaal budget. Relatief gezien, stelt zeventien miljard dus niet zoveel voor. In de jaren 60, ondanks de Vietnamoorlog en president Johnson’s grote sociale programma’s, liepen de geldmiddelen van NASA op tot vijf procent van het nationaal budget, wat vandaag (eind 2009) overeenkomt met ongeveer 175,9 miljard dollar per jaar. Defensie krijgt nu jaarlijks ongeveer veertig keer het bedrag dat aan NASA wordt toebedeeld. Laat ons een kat, een kat noemen: NASA werd na het Apolloproject simpelweg op water en brood gezet.

***

De autoriteiten willen ons laten geloven dat de kosten voor een voortzetting van het Apolloproject te hoog uitvielen. Ook in de decennia na 1972 bleek een nieuw project geldverspilling. Een argument dat weinig steek houdt, gezien de fenomenale bedragen die er de laatste veertig jaar zijn doorgedraaid. Doch er is meer. Sommige specialisten blijven immers koppig beweren dat een nieuw Apolloproject veel minder kost dan 100 miljard dollar. Vervolgmissies vallen nu eenmaal - laat u niets wijsmaken zeggen die specialisten - altijd goedkoper uit dan de oorspronkelijke. 'Daarenboven kan men een nieuw project over heel wat jaren spreiden. En als men de technische vorderingen, wetenschappelijke perspectieven, tewerkstellingsmogelijkheden en de bijdragen van media en reclame op een correcte manier verrekent, zal men versteld staan van wat een bemande maanlanding 'maar' kost.' De 'deugnieten' gaan nog een stapje verder: 'Als men nu merkt dat privébedrijven in de mogelijkheid komen om naar de maan te vliegen, om te streven naar hotels, werkgelegenheid en zelfs een exploitatie van grondstoffen op de maan, dan wordt het al helemaal ongelooflijk waarom de grootmachten zo hardnekkig de maan hebben genegeerd.'

Overigens weet men al heel lang dat er water, weliswaar onder de vorm van ijs, te vinden is op de maan. En ijs kan leven bevatten. Dat is op aarde bewezen. Nog maar het vinden van sporen van afgestorven buitenaards leven in het maanijs zou zo’n onvoorstelbaar historische gebeurtenis zijn dat de prijs van een bemande maanlanding bijkomstig wordt. Nog meer bijkomstig wordt die, als morgen de ultieme ruimtekei zich aanmeldt. De tijd die rest vóór de impact kon wel eens ontstellend kort zijn. Een belachelijk scenario volgens vele individualisten, maar welke serieuze wetenschapper durft te beweren dat het niet realistisch is? Met onze beperkte kennis van het verleden is het trouwens dwaas om te doen alsof er ons niets kan gebeuren. Robert Shapiro van de universiteit van New York, zegt daarover het volgende: 'Vanuit een zichzelf onderhoudende maanbasis kan men de ruimte afspeuren, waardoor men het gevaar eerder ziet aankomen. Men kan eventueel raketten afvuren van op de maan om de baan van bijvoorbeeld een komeet te beïnvloeden. En als toemaatje biedt een maanbasis een extra overlevingskans voor de mens, als de komeet toch inslaat op de aarde.'

***

Achteraf is het eigenlijk vrij eenvoudig om aan te tonen dat men het zogenaamde geldgebrek van de jaren 70 met een korrel zout moet nemen. Geldgebrek is er namelijk altijd geweest. Alleen bewijzen de cijfers de schaamteloze wijze waarop sindsdien met geld werd omgesprongen. Het woord 'verspilzucht' schiet daarbij tekort.

1970:

- Het bruto binnenlands product (de omvang van de economie) van de USA bedraagt 1038,5 miljard dollar.

- De overheidsschuld is 370,7 miljard dollar of 35,7 procent van het bruto binnenlands product.

- De oudste babyboomer is zowat 24 jaar. Hij of zij heeft zicht op een mooie toekomst met werkgelegenheid.

- 78 miljoen jonge arbeidskrachten stoppen geld in het systeem.

2009:

- Het bruto binnenlands product van de USA bedraagt: 14.240,2 miljard dollar.

- De overheidsschuld is opgelopen tot 12.873,1 miljard of 90,4 procent van het bruto binnenlands product.

- De babyboomer is met pensioen en kost de overheid miljarden.

***

Ten slotte, om het niet enkel over de Amerikanen te moeten hebben: Waarom is er geen gemeenschappelijke maanbasis gekomen? Een basis van een aantal 'bondgenoten van het eerste uur'?

[Vergeef het ons als we u de indruk geven, door te draven. Maar voorlopig is onze ergernis nog sterker dan onszelf.]