Leven op zich is waardeloos als het niet rechtschapen is (Socrates).
De Egyptische priesters:
mentors van de spirituele mens
De min of meer gekende Egyptische
beschaving gaat terug tot ongeveer 3100 vóór Christus. Het was de tijd van de eerste
koningen (later farao’s genaamd). De farao had het hoogste gezag,
alles en iedereen was aan hem onderworpen. Toch vreesde hij enigszins de priesters.
Hij zag ze als de
bewakers van de geheimen die ze
van de goden hadden ontvangen.
Waarom zijn we op spiritueel vlak niet veel verder geraakt dan de kerngedachten van de Egyptische priesters en dat terwijl we
op technologisch vlak een onvoorstelbare groei hebben gekend?
En hoe is het te verklaren
dat vijfduizend jaar geleden, een tijd
waarin enkel het recht van de sterkste gold, mensen ervan overtuigd waren dat
ze volgens een moreel hoogstaande code moesten leven?
De oude Egyptische religie is een chaotisch kluwen vol mythen en goden. Veel was dus gefantaseerd of gestoeld op bijgeloof,
wat in feite logisch is, gezien de enorme tijdspanne van de Egyptische beschaving en het feit dat de priesters ook maar mensen waren.
Velen speelden dus ongetwijfeld 'vals' om in de gunst te komen van de farao.
Veel van wat men nu ziet als de Egyptische religie is daarom ongetwijfeld gefantaseerd of gestoeld op bijgeloof. Wij menen echter
dat de échte priesters geheime kennis haddden die ze enkel deelden met hun vetrouwenspersonen.
Daarom moeten we ons
baseren op de leer van hun belangrijkste leerlingen om zo te kunnen doordringen tot de kennis van de echte Egyptische priesters.
Jezus predikte dat de mens tot
taak had rechtschapen te leven. Wie rechtschapen had geleefd, zou kunnen
toetreden tot het Rijk van God.
Van heel wat religieuze leiders
hebben we echter nooit gehoord, hun
toenmalige wereld was daarvoor nu eenmaal te klein. Hun boodschap was echter
identiek: de mens moest rechtschapen leven, hij moest streven naar een zuivere ziel.
Net als Jezus, behoren zijn
voorlopers, Socrates en
Plato, zonder twijfel tot
de belangrijkste mensen die de wereld ooit heeft gekend. Socrates (470-399 v.Chr.) was de
leraar van Plato (427-347 v.Chr.),
hij verbleef 15 jaar in de
Nijlvallei om er door Egyptische priesters te worden onderwezen. Hij was
er naar eigen zeggen ‘tot inzicht’ gekomen.
Hij leefde en predikte
volgens zijn innerlijke waarden en was tegen alles wat misbruik van macht en materialisme
uitstraalde. Door zijn anarchistische optreden
werd hij
uiteindelijk veroordeeld tot het drinken van de gifbeker.
De denkbeelden van Socrates, die
zelf geen geschriften naliet, kennen we vandaag dankzij Plato, die heel
wat teksten heeft nagelaten. Van sommige ervan is duidelijk dat ze de mening van zijn
leraar verkondigen. Na Socrates’ dood vertrok Plato
eveneens naar Egypte waar hij 13 jaar studeerde. Zijn mentor was een priester
van Heliopolis, het huidige Caïro en dus gelegen in de buurt van
de echte piramiden.
Socrates, Plato, Jezus en vele anderen die hun (spirituele) stempel op de wereld
hebben gedrukt, werden onderwezen door de Egyptische priesters. Ze kregen daardoor
toegang tot
geheime kennis, die hen deed afkeren van datgene wat in hun tijd - en in alle tijden
die nog zouden komen - doorgaans als
enige waardevolle werd aanzien:
materialisme.
De Egyptische priesters hadden hen
ervan overtuigd
dat de mens dwaalde. Het leven op aarde was volgens hen maar een overgangsfase naar een betere wereld. Niet het materiële maar het spirituele -de ziel- in de mens
was het hoogste goed. Deze ziel zat opgesloten in het lichaam en
kwam pas vrij bij de dood.
Terzijde: Plato meende dat de eerste mensen geslachtsloos waren. Hij beweerde dat ze op de
maan waren geboren en dat ze zich konden voortplanten zonder partner. Echter, zoals zo vaak bij de leerlingen van de Egyptische priesters het geval was,
zitten deze kerngedachten verweven in een fantasierijk verhaal ...
Volgende
Tip: als u op het gewone internetpijltje 'vorige pagina' klikt, komt u op de juiste plaats
in het overzicht terecht in plaats van bovenaan.