Waarom verloor de mens zijn bontjas om evolutionaire redenen om zich daarna in de jas van de dieren te wikkelen? Dit houdt geen steek! (Giorgio Tsoukalos)

 

 

De naakte aap en andere mysteries

 

 

De mens is een bijzondere verschijning. Zijn geest is een mysterie, maar wetenschappers moeten ook de ongerijmdheden van het menselijk lichaam nog verklaren, iets waarin ze maar niet slagen, ondanks de bochten die ze nemen.

 

Waarom heeft de mens zo'n onooglijke lichaamsbeharing? En waarom is die van de vrouw nog poverder dan die van de man? Sommigen beweren dat het komt doordat de mens tijdens zijn evolutie veel door water heeft gewaad, maar dat kan men van sommige apensoorten ook zeggen en bij hen heeft dat niet geleid tot haaruitval. Anderen zeggen dat de mens zijn beharing verloor doordat hij kleding ging dragen. Maar waarom groeit er dan vooral haar bovenop ons hoofd en rond de schaamstreek? De twee lichaamsdelen die men als eerste bedekt, vertonen de meeste haargroei. Daarna waren parasieten aan de beurt. Minder haar zou namelijk minder parasieten voor gevolg hebben. Maar waarom heeft de mens dan het meeste haar, net op die plaatsen waar het voor parasieten het best vertoeven is?

 

Wij vinden het vreemd dat sommige wetenschappelijke tijdschriften zowel de Homo sapiens als de Neanderthaler afbeelden met dezelfde haargroei als de huidige mens. Wij geloven dat er niemand met zekerheid kan zeggen hoe de Homo sapiens en de Neanderthaler precies eruitzagen, en al hoegenaamd niet wat hun beharing betrof.

 

Dat de mens op twee benen loopt en niet op benen en knokkels zoals een aap, is voor velen een ander mysterie. Wie rechtop loopt, is trager en stelt zichzelf bloot aan verwondingen van buik en ingewanden. Vluchten kan trouwens niet meer, met een kwetsuur aan één been. Toch kan er een reden zijn waarom de mens van de natuur rechtop moést lopen. Hij had nu eenmaal iets meer verstand dan de aap. Als hij ook nog eens de lichamelijke voordelen van de aap had, zou zijn overwicht immers te groot zijn geworden. Hoewel het de vraag blijft waarom de mens zo 'kaarsrecht' loopt.

 

Waarom is het smalle bekken van zo veel vrouwen ongeschikt voor het baren van kinderen? Zoiets komt in de natuur niet voor. Werd haar bekken zo smal omdat onze verre voorouders zich op een andere -onnatuurlijke- manier voortplantten?

 

Merkwaardig ook dat blijkbaar enkel de mens emotionele tranen kan plengen ... en dat vrouwen dat vier keer meer doen dan mannen. Tegenstanders van deze stelling beweren dat ook olifanten en apen verdrietig kunnen zijn en tegelijk tranen produceren. Maar het feit dat dit zo moeilijk te bewijzen valt, zegt veel. Olifanten en apen behoren toevallig wel tot de hoogste categorie zoogdieren, maar kennelijk is hun (bewuste) emotionele ontwikkeling ten opzichte van deze van de mens te vergelijken met deze van de ziel, en dus in feite verwaarloosbaar, hoe hard dit ook klinkt voor ons dierenliefhebbers.

 

De mysteries worden in één klap opgelost als de wetenschap zou aanvaarden dat de mens niet het resultaat is van een natuurlijke evolutie maar van een buitenaardse tussenkomst in die evolutie.

 

De onvermijdelijke mutant die hieruit 32.000 jaar geleden voortkwam, vermengde zich uiteindelijk met dierlijke mensenrassen, waardoor de mens wat meer ging lijken op zijn natuurlijke voorouder. Hij kreeg bijvoorbeeld weer wat lichaamsbeharing. En 'het kwade', het gevolg van het aardse gevecht om te overleven, sloop zijn geest binnen.

 

In de rand van dit alles: Het is opvallend dat na de zondvloed sommige afbeeldingen mannen met weelderige haren en baarden voorstelden, terwijl daaarvoor nergens een haartjje te bespeuren viel. Toch waren er na de megacatastrofen ook machthebbers die haarloosheid nastreefden. Opvallend ook dat Egyptische priesters volledig haarloos waren. Zij hadden wimpers noch wenkbrauwen. Het is de vraag of ze alles eraf scheerden om hygiënische redenen of uit eerbetoon aan de goden.

 

Voor wie geen tijd of zin heeft om andere hoofdstukken te lezen. Hieronder volgt een (zeer) korte samenvatting waarin we noodgedwongen een paar evutionaire stappen (zoals het plotse verschijnen van de zogenaamde mutant) overslaan: De goden waren niet de ware God. De ware God was voor hen net zo abstract als Hij/Zij nu voor ons is. Onze scheppers - de goden - kwamen uit het Scholtz-stelsel (eveneens een hypothese). Ze creëerden een nieuw soort wezen dat resistent was tegen virussen, luchtdruk, enz ... kenmerken van planeet Aarde. Ze transplanteerden hun bewustzijn in deze wezens zodat de goden konden overleven in het (menselijke) lichaam. Deze wezens (goden) waren echter onderworpen aan de wetten van planeet Aarde. Het kwaad is immers niets anders dan een middel om te overleven -survival of the fittest-. De situatie werd onhoudbaar. Een nieuw begin - een reset - was de enige oplossing. De zondvloed veegde planeet Aarde schoon. De goden (de mensheid) konden weer evolueren, maar deze keer hopelijk beter aangepast aan de regels van planeet Aarde. Echter: het zogenaamde kwaad in de mensheid lijkt niet te stoppen. Onze echte leiders weten dat. We laten het aan hen over om oplossingen te vinden. (En we twijfelen er niet aan dat ze die zullen vinden.)

 

Volgende