EVA WAS EERST ISS - botontkalking - maanlandingen

 

Botontkalking

 

Alleen al botontkalking ...

 

 

De plannen voor de kolonisatie van de maan werden na 1972 in de diepvries gestopt, waarna men zich ging toeleggen op ruimtestations. Saljoet, Skylab en Mir waren echter maar magere beestjes in vergelijking met datgene wat men voor ogen had. Of hoe een olifant dan toch een muis kan baren. Het huidige ISS is trouwens - met alle respect - ook al geen hoogvlieger op 354 km hoogte. Daarbij kampen de astronauten er met iets dat veel erger is dan de relatief kleine kans op een technische storing: botontkalking. Al veel langer dan sommigen willen aannemen, weet men dat dit een probleem is in de ruimte. Een astronaut verliest er zowat 1,5 procent van zijn botdichtheid per maand. Kalk in de beenderen lost op en komt terecht in de bloedbaan. Zo kan er soms onherstelbare schade aan het beendergestel ontstaan. Verder kan de toegenomen hoeveelheid kalk in het bloed zorgen voor andere gezondheidsproblemen. Alle ellende is het gevolg van het wegvallen van de zwaartekracht. Speciale oefeningen en het creëren van kunstmatige zwaartekracht kunnen soelaas bieden, maar het zijn geen ideale oplossingen.

 

Als de maan voldoende zwaartekracht heeft om botontkalking tegen te gaan, dan zouden astronauten er kunnen herstellen van de opgelopen schade. Ze zouden niet steeds de gevaarlijke en kostelijke reis heen en terug van het ruimtestation naar de aarde moeten ondernemen. De zwaarste taak - ontsnappen aan de zwaartekracht van de aarde - zou nog maar zelden moeten worden uitgevoerd. Doch ongelooflijk maar waar: vandaag weet men nog steeds niet of de zwaartekracht op de maan voldoende is om botafbraak bij de astronauten te herstellen.

 

Alleen al het onderzoek naar botontkalking bij astronauten, was een gegronde reden om door te gaan met bemande maanlandingen.

 

Volgende Tip: druk op de terugtoets (toets om terug te keren naar de vorige pagina) dan komt u op de juiste plaats in het overzicht terecht.